De Avontuur

Er was eens een zeilend vrachtschip met de naam “Avontuur”. Mijn opa was schipper en eigenaar van deze klipper. Met zijn zonen voer hij door de Zeeuwse en Zuid-Hollandse wateren om er zijn brood mee te verdienen. Mijn vader nam het roer over en bouwde er een motor in. Later volgden nog meer aanpassingen aan de tijd. De Avontuur werd omstreeks 1896 gebouwd en rond 1980 gesloopt. Door vlijmscherpe snijbranders in stukken gescheurd en vervolgens gesmolten. Dat doet pijn, nog steeds…..

Vanaf mijn geboorte was de Avontuur twintig jaar lang mijn veilige haven. Mijn anker, mijn beweeglijke plek op aarde. Ik weet nog ieder hoekje en gaatje van het schip. De geuren van zoetwater, zoutwater, bruine teer, zwarte teer, gasolie, benzine en verf. Gevaarlijke stormen, dikke mist, eb en vloed. Geluiden van trage scheepsmotoren, ratelende ankerkettingen en scheepswerven met klinkhamers. Parlevinkers en bunkerboten. De sensatie van buiswater. Kluisgaten. Stuurhut, roef, achteronder (waar mijn bedstee was), machinekamer, vooronder. Het laadruim waar ik als kind in het zand speelde. De roeiboot waarin ik fantaseerde dat het een groot schip was. Mijn eerste verliefdheid voor een meisje van een ander schip. De muziek van Jimi Hendrix en The Who via een kleine transistorradio! Eenzame puberteit. De Avontuur, mijn jeugd en mijn fundament. Mijn Avontuur.

Roerende herinneringen en de wetenschap dat het een goede tijd is geweest. Vanuit dit doezelig bezinksel van geluk, pijn, schoonheid, verdriet en hoop komt vaak de noodzaak op om dit naar het heden te worstelen. Om vormen te vinden die betekenisvol zijn. Meestal via teksten en melodieën.

Dit album is niet af. Het verleden is nooit af. Dus zo af en toe kan er een nieuw stukje verleden om de hoek komen kijken om zich in dit album te nestelen.

Jan Versluis, juli 2019